wdzięczność

Dziś rozstałam się z ludźmi, z którymi przepracowałam ostatnie siedem lat. Siedem lat to szmat czasu. I to był bardzo dobry czas. Jestem wdzięczna za ten czas. Rozstania nie są łatwe, ale chyba zaczynam się ich uczyć. One też mogą być elementem budowania bliskości.

Myśląc o tym wspólnie spędzonym czasie, myślę w ogóle o tych ostatnich siedmiu latach. Były czasem ogromnie intensywnym i trudnym, ale w konsekwencji bardzo dla mnie dobrym.

Siedem lat temu mieszkałam z córkami u moich rodziców. Zajmowałyśmy jeden pokój. Bolał mnie brak domu, brak własnego kąta. Siedem lat temu byłam jeszcze w trakcie rozwodu. Uciekałam do pracy byle nie konfrontować się ze swoją życiową sytuacją. Nie było we mnie spokoju.

W ciągu tych siedmiu lat uzyskałam rozwód cywilny oraz unieważnienie ślubu kościelnego. Zrobiłam prawo jazdy i kupiłam samochód. Założyłam własną działalność. Rozpoczęłam i zakończyłam bardzo dla mnie ważną szkołę. Rozwinęłam się zawodowo. Wzięłam kredyt i kupiłam mieszkanie, w ktorym zresztą mieszkamy już od pięciu lat. Siedem lat temu rozpoczęłam pracę w miejscu, w którym dziś ją zakończyłam. Poznałam tam wielu wspaniałych ludzi i moją przyjaciółkę. Za nami siedem lat budowania relacji. Uff :)

Te siedem lat to też czas kiedy budowałam, na prawdę z ogromnym wysiłkiem, poczucie bezpieczeństwa. Kiedy szukałam siebie i uczyłam się siebie. To też całe mnóstwo błędów, bo nim coś uznałam najpierw musiałam to podważyć. Oparzyłam się nie raz. Ale dziś zdecydowanie mam poczucie, że wychodzę na prostą. Że już pewnych rzeczy nie zrobię, już nie będę bez sensu dotykać gorącego żelazka i sprawdzać czy parzy.

Jestem wdzięczna za wszystkie osoby, które stanęły w tym czasie na mojej drodze, bo każda z nich dołożyła cegiełkę do miejsca, w którym jestem dzisiaj.